Who Built the 12 Jyotirlingams?

 The 12 Jyotirlingams are revered as radiant manifestations of Lord Shiva, listed in the Shiva Purana. Their "builders" fall into two categories: divine/mythological origins for the lingams themselves and human builders for the temples housing them. Here’s a breakdown:

1. Somnath (Saurashtra, Gujarat)

Mythological Origin: The lingam is said to be self-manifested or installed by Lord Chandra (the Moon God), who worshipped Shiva here to lift a curse.

Temple Builder: The original temple’s builder is unknown. Historical records show it was rebuilt multiple times after destructions (e.g., by Mahmud of Ghazni in 1026 CE). The current temple was reconstructed in 1951 by Vallabhbhai Patel and the Government of India.

Note: No single ancient human builder is identified; it evolved over millennia.

2. Mallikarjuna (Srisailam, Andhra Pradesh)

Mythological Origin: Self-manifested; linked to Shiva and Parvati’s son Kartikeya, who resided here.

Temple Builder: Early structure attributed to the Satavahana dynasty (2nd century BCE–3rd century CE), with major expansions by the Chalukyas (7th century) and Vijayanagara kings (14th–16th centuries). No specific individual is named for the original.

Note: Likely a collective effort over centuries.

3. Mahakaleshwar (Ujjain, Madhya Pradesh)

Mythological Origin: Swayambhu; tied to Shiva as the destroyer of time (Mahakal).

Temple Builder: Unknown original builder. The current temple dates to the 18th century, rebuilt by the Maratha general Ranoji Scindia after earlier structures were destroyed. Pre-Maratha origins are unclear.

Note: Ancient site, but no founding individual is recorded.

4. Omkareshwar (Madhya Pradesh)

Mythological Origin: Self-manifested; linked to Shiva granting a boon to the Vindhya mountain.

Temple Builder: Unknown original builder. The temple on an island in the Narmada River has contributions from the Paramara dynasty (9th–13th centuries), but the first constructor isn’t specified.

Note: Natural lingam shape in the river adds to its divine origin story.

5. Kedarnath (Uttarakhand)

Mythological Origin: Built by the Pandavas (Mahabharata) to atone for sins after the Kurukshetra war, blessed by Shiva as a Jyotirlingam.

Temple Builder: Tradition credits the Pandavas, but historically, the stone temple is dated to the 8th century CE, possibly by the Katyuri dynasty or Adi Shankaracharya (who revived it). No definitive builder is confirmed.

Note: High-altitude site suggests gradual development.

6. Bhimashankar (Maharashtra)

Mythological Origin: Self-manifested; tied to Shiva slaying the demon Bhima.

Temple Builder: Unknown original builder. The current temple has additions from the Yadava dynasty (13th century) and Maratha rulers (18th century, e.g., Nana Phadnavis). Earlier origins are obscure.

Note: Multiple sites claim to be Bhimashankar, but the Maharashtra one is widely accepted.

7. Vishwanath (Varanasi, Uttar Pradesh)

Mythological Origin: Swayambhu; Shiva’s eternal abode as Lord of the Universe.

Temple Builder: The original temple’s builder is unknown. The current Kashi Vishwanath Temple was rebuilt in 1780 by Ahilyabai Holkar of Indore after repeated destructions (e.g., by Aurangzeb). Ancient origins predate recorded history.

Note: Sacred site for millennia, with no single founder.

8. Trimbakeshwar (Nashik, Maharashtra)

Mythological Origin: Self-manifested; linked to the origin of the Godavari River via Gautama Rishi’s penance.

Temple Builder: Rebuilt in 1755–1789 by Peshwa Balaji Bajirao (Nanasaheb). The original builder is unknown, with earlier structures likely from the Yadava period (11th–13th centuries).

Note: Black stone temple reflects later construction.

9. Baidyanath (Deoghar, Jharkhand)

Mythological Origin: Installed by Ravana, who brought the lingam from Kailash after intense penance.

Temple Builder: Unknown original builder. The current temple has contributions from local rulers like the Gidhaur dynasty (16th century), but its foundation is untraced.

Note: Also called Vaidyanath; its Jyotirlingam status is debated with other claimants.

10. Nageshwar (Dwarka, Gujarat)

Mythological Origin: Self-manifested; tied to Shiva saving devotees from the demon Daruka.

Temple Builder: Unknown original builder. The current temple was rebuilt in the 20th century, with earlier structures uncredited.

Note: Location disputed (some claim Aundha, Maharashtra), but Dwarka is prominent.

11. Ramanathaswamy (Rameswaram, Tamil Nadu)

Mythological Origin: Installed by Lord Rama, as discussed earlier.

Temple Builder: No known original human builder. Pandya dynasty (12th century) began the stone structure, with Sethupathi kings (17th century) adding corridors. See my previous response for details.

Note: Divine origin overshadows human construction.

12. Grishneshwar (Ellora, Maharashtra)

Mythological Origin: Self-manifested; linked to a devotee named Ghushma whose prayers revived her son.

Temple Builder: Rebuilt in the 18th century by Ahilyabai Holkar. Earlier temple origins (possibly Chalukya or Yadava, 7th–13th centuries) lack a named builder.

Note: Near the Kailasa Temple, but distinct.

Key Insights:

Divine Origins: The lingams themselves are not "built" by humans but are swayambhu or installed by divine/mythical figures (e.g., Rama, Ravana, Pandavas). This is central to their sanctity.

Human Temples: The temples housing them were constructed or rebuilt by various dynasties (Pandya, Chalukya, Maratha, etc.), often centuries after the lingams were revered. However:

Unknown Original Builders: For most, the first human constructor isn’t recorded due to antiquity, lost records, or gradual development.

Later Patrons: Named individuals like Ahilyabai Holkar or Peshwa rulers appear only in later reconstructions, not origins.

Collective Effort: Even where rulers are credited, the actual work involved architects, artisans, and communities—rarely a single person.

Answer:

Who Built the 12 Jyotirlingams?: The lingams are mythologically self-manifested or divinely installed (e.g., by Rama, Ravana, Pandavas). The original temples’ builders are mostly unknown, with historical construction attributed broadly to ancient dynasties (e.g., Pandya, Chalukya, Rashtrakuta) and later renovations by figures like Ahilyabai Holkar (18th century) or modern efforts (Somnath, 1951). No single individual is definitively named for any original Jyotirlingam temple.

Double or triple click on video icon to listen this bhajan

"Bolava Vitthal, Pahava Vitthal" is a well-known phrase from the Varkari tradition, often found in abhangs and devotional songs dedicated to Lord Vitthala. It’s a heartfelt call to both "speak" (bolava) and "see" (pahava) Vitthala, reflecting the devotee’s longing to connect with the deity through chanting his name and visualizing his form. This line is closely associated with the saint-poet Tukaram and is a staple in kirtans and the Pandharpur pilgrimage.

Meaning

• Bolava Vitthal: "Speak Vitthala" or "Call out to Vitthala." It’s an invitation to chant his name aloud, emphasizing the power of nama japa (repetitive chanting) to invoke his presence.
• Pahava Vitthal: "See Vitthala." This suggests meditating on his image—standing on a brick, hands on hips, with a serene smile—or yearning for a darshan (vision) of him, either inwardly or at his Pandharpur temple.

Together, it’s a dual act of devotion: using the voice to summon Vitthala and the mind’s eye to behold him, creating an immersive spiritual experience.

Context in Tukaram’s Abhangs

While "Bolava Vitthal, Pahava Vitthal" isn’t the exact title of a single abhang, it echoes the spirit of Tukaram’s poetry. One of his famous abhangs closely aligned with this sentiment is:

"Bolava Vitthal, pahava Vitthal,
Majhya manache dukkha kaisa nasal,
Tuka mhane deva, tujhya charani thevito,
Majha jeeva tujhya paya"
(“Call out to Vitthala, see Vitthala,
How could my mind’s sorrow remain?
Tuka says, O God, I place myself at your feet,
My soul rests at your base.”)

This abhang (or variations of it) captures Tukaram’s belief that chanting and visualizing Vitthala dissolve emotional pain, bringing the devotee into his divine embrace.

Usage in Devotion

• Kirtan Performance: In Varkari kirtans, this line often serves as a refrain, sung with rhythmic claps and the beat of the taal. The leader might sing verses, and the group responds with "Bolava Vitthal, Pahava Vitthal," building a collective energy.
• Pandharpur Wari: Pilgrims chant this as they walk to Vitthala’s temple, expressing their eagerness to both call him and see him in his sanctum.
• Personal Practice: Devotees might repeat it quietly, pairing each phrase with a breath—e.g., "Bolava Vitthal" (inhale), "Pahava Vitthal" (exhale)—to focus the heart and mind.

Cultural Resonance

The phrase is iconic in Marathi devotional culture, symbolizing the Varkari path’s simplicity: no elaborate rituals, just a voice to call Vitthala and a heart to see him. It’s been popularized in modern times through Marathi films, bhakti music, and performances by artists like Pandit Bhimsen Joshi, who rendered Tukaram’s abhangs in classical styles.

Spiritual Significance

For Tukaram and his followers, "Bolava Vitthal, Pahava Vitthal" is more than words—it’s a practice of surrender. Chanting his name (bolava) is believed to purify the mind, while visualizing him (pahava) fills the heart with his presence. Together, they bridge the gap between the devotee and the divine, fulfilling the bhakti ideal of union through love.

Try It

If you’d like to experience it:

1. Sit comfortably.
2. Chant "Bolava Vitthal" softly, then "Pahava Vitthal," repeating for a few minutes.
3. Picture Vitthala—dark-skinned, adorned with a fish-shaped crown, standing patiently on his brick.
4. Notice any shift in your mood or focus.

Does the recitation of God’s name improve heart function?

Spirituality is the Centre point of Indians, it originates from an immense trust of families in gods/goddesses, and traditionally Indians have enormous faith and incredible belief in god. Pune based cardiac surgeon and a geo-pathologist have claimed through their study that, chanting God’s name with single-minded devotion and dedication keeps a person’s heart-healthy. Looks surprising for modern medicine which demands a piece of evidence. While the research aims to integrate science and spirituality, investigators found that recitation of god’s name can benefit the ‘Heart’.

The research was conducted by Dr. Avinash Inamdar, former head of cardiac surgery department at Pune’s Sassoon General Hospital and Geo-pathologist Pandit Pramod Joshi. The duo monitored heart functions of 30 individuals and energy levels of their heart ‘chakra’

HOW recitation of ‘Vitthal’ works:

There are two main parts of the Sanskrit languages. Swara (notes) and Vyanjana (Voices and expressions). Swara (Notes) are independent and not dependent on another varna (alphabets) for their utterance. They can be classified as homogeneous and heterogeneous and also according to their location in the mouth. Likewise, from the point of pronunciation in speech Vyanjana (Expressions) are dependent on Swara. Vyanjana (Expressions) are also categorized as Alpapran (thrown with little air)-Mahapran (thrown with more air) – When little air is thrown out of the mouth while speaking the vyanjana’s, these are known as Alpaprana. With respect to the above theory, va and la are soft vyanjana. Tha (ठ) is hard vyanjan (Kathor Vyanjan). Therefore, the word Vitthal ( व ठल) has two mahapran words among two alpaprana words. Interestingly such combination does not exist is the claim of researchers. However, the fact is ‘Vitthal’ is the only divine word which has such a combination.

‘Vitthal’ recitation is done for 8-10 mins in the morning and evening with single-minded devotion the divine energy flows to the heart and the heart function improves is the claim of researchers. The recitation with faith offers a soothing effect to the body, regulates blood circulation, reduces hypertension. These factors bring calmness, harmony between mind and body likely to improve heart function.

The team documented that heart parameters showed significant improvement when compared to results carried out before and after the chanting which continued for about ten minutes. The study was published in the Asiatic Journal of Complementary and Alternative Medicine. The researchers were influenced by the Warkaris (devotees) who walk kilometers chanting the ‘Vitthal’ mantra on their way to Pandharpur.

The Cardiologists are of the opinion that, any form of meditation can improve a person’s heart rate and bring in a positive outcome if done on a long-term basis. Dr. C N Makhale, Consultant Cardiologist of Ruby Hall Clinic is of the view that meditation helps to control the autonomic nervous system, which regulates the functions of internal organs such as the heart, stomach and intestines. He adds, concentrating on a single object associated with a positive feeling can improve heart functions.”

Dr. Rahul Patil, a Cardiologist expressed that, when a person concentrates on a single point, it results in a reduction of stress and benefits the heart. “I don’t believe that only God’s name will bring this effect. Any form of deep meditation helps one’s health,” he said.

Bolava Vitthal Pahava Vitthal

"Bolava Vitthal Pahava Vitthal" is a popular abhang from the Varkari tradition, often attributed to Saint Tukaram, though variations exist across singers and renditions.

Full Lyrics in Marathi

Here’s a common version of the abhang, as sung in many renditions

बोलावा विठ्ठल पहावा विठ्ठल करावा विठ्ठल जीवभाव येणे सोसे मन झाले हांवभरी परती मागारी घेत नाही बंधनांपासुनी उकलली गांठी देता आली मिठी सावकाश तुका म्हणे देह भरिला विठ्ठलें कामक्रोधे केलें घर रितें

English Translation

Bolava Vitthal, Pahava Vitthal: "Call out to Vitthala, behold Vitthala." Karava Vitthal jeevabhava: "Offer Vitthala the devotion of your soul." Yene sose man zale haavabhari: "With this, my mind has become full of longing." Parati maghari ghet naahi: "It no longer turns back (from devotion)." Bandhananpasuni ukalali gaanthi: "The knots of bondage have been undone." Deta ali mithi savakaash: "He came and embraced me gently." Tuka mhane deha bharila Vitthalen: "Tuka says, my body is filled with Vitthala." Kaamakrodhe kelen ghar riten: "Lust and anger have left my home empty." This translation captures the essence of surrender and the transformative power of chanting Vitthala’s name, a recurring theme in Tukaram’s poetry.

Song Details Composer: Traditionally attributed to Saint Tukaram (17th century), though musical arrangements vary by artist. Language: Marathi. Duration: Varies by rendition—e.g., Tukarambuva Gosavi’s version is 5:21 minutes, while Pandit Jitendra Abhisheki’s is around 5:07 minutes. Popular Renditions: Tukarambuva Gosavi: From the album Bolava Vitthal Pahava Vitthal (2002), with a folk-style delivery, accompanied by taal and simple percussion. Pandit Jitendra Abhisheki: A classical rendition from Dnyaneshwar Mauli (2019), with a more intricate melody. Kishori Amonkar: A soulful version from 2004, blending classical raag with bhakti fervor. Ganesh Patil: A lively take from Harinamacha Zhagada Doublebari (2008), at 5:00 minutes.

"சிவலோக பதவி" என்பது சிவலோகத்தை அடைவதற்கான ஒரு ஆன்மீக நிலை.

 "சிவலோகம்" என்பது சிவபெருமானின் தெய்வீக உலகம் ஆகும். இந்த இடத்தில், ஆன்மாக்கள் பிறவி-இறப்பு சுழற்சியிலிருந்து விடுபட்டு அமைதியையும் சாந்தியையும் அடைகின்றன . இந்து தத்துவத்தில் மோட்சம் (Moksha) என்ற கருத்துடன் நெருக்கமாக இணைந்துள்ளது

இந்து சமயத்தில், ஆன்மாக்கள் பிறப்பு, இறப்பு, மறுபிறப்பு என்ற சுழற்சியில் சிக்கியுள்ளன. இது "சம்சாரம்" என அழைக்கப்படுகிறது. இந்த சுழற்சி கர்மாவால் (மனிதனின் செயல்களால்) நிர்ணயிக்கப்படுகிறது.

சிவலோகம் என்பது சிவபெருமானுடன் ஒன்றிப்பதைக் குறிக்கிறது. இது ஒரு ஆன்மா தனது கர்ம வினைகளிலிருந்து விடுபட்டு, சம்சார சுழற்சியை முறித்து, நிரந்தரமான அமைதியை அடையும் நிலையாகும். சிவபக்தர்கள், சிவனை தியானிப்பதன் மூலமும், பக்தி மற்றும் ஞானத்தின் வழியாகவும் இந்த நிலையை அடைய முயல்கின்றனர்.

இங்கு "பதவி" என்பது ஒரு உடல் ரீதியான பதவியைக் குறிக்காமல், ஆன்மீக ரீதியில் சிவலோகத்தில் அடையப்படும் ஒரு உயர்ந்த நிலையைக் குறிக்கிறது.
அதாவது, சிவலோகத்தை அடைந்த ஆன்மாவுக்கு கிடைக்கும் "அமைதி".
சிவலோகத்தில் ஆன்மா உலக ஆசைகள், துன்பங்கள், மற்றும் புலன்களின் பற்றுகளிலிருந்து விடுபடுகிறது. இது சிவனின் அருளால் கிடைக்கும் ஆனந்தம்.

சுருக்கம்:
"சிவலோக பதவி" என்பது சிவலோகத்தில் ஆன்மாக்கள் அடையும் ஒரு புனிதமான நிலையாகும். இங்கு, ஆன்மாக்கள் பிறவி-இறப்பு சுழற்சியிலிருந்து விடுபட்டு, அமைதியையும் சாந்தியையும் அடைகின்றன. இது மோட்சத்தின் ஒரு வடிவமாகவும், சிவனுடன் இணைந்து நிரந்தரமான அமைதியை அனுபவிக்கும் நிலையாகவும் புரிந்து கொள்ளலாம்.


இதன் முக்கியத்துவம்:

சிவலோக பதவி என்பது பக்தி, தியானம், ஒழுக்கம் மற்றும் கர்ம யோகத்தின் மூலம் அடையப்படுகிறது. சிவபெருமானை முழு மனதுடன் வணங்குவதால், ஆன்மா தன் புலன்களின் ஆசைகளையும், உலக துன்பங்களையும் தாண்டி சாந்தியை அடைகிறது.

திருநாவுக்கரசர், சைவ சமயத்தின் 63 நாயன்மார்களில் ஒருவரும், தேவாரம் பாடிய மூவரில் ஒருவருமாவார். அவர் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் சிவபெருமானை முழு மனதுடன் வணங்கி, திருத்தொண்டு (சிவாலயங்களைப் பராமரித்தல், பக்தி பரப்புதல்) செய்து வாழ்ந்தார். அவரது பக்தியும், சிவனைப் புகழ்ந்து பாடிய தேவாரப் பாடல்களும் இன்றும் சைவ சமயத்தில் பெரிதும் போற்றப்படுகின்றன.

திருநாவுக்கரசர் முதலில் சைவ சமயத்தைச் சேர்ந்தவராக இருந்தாலும், ஒரு காலத்தில் சமண சமயத்தைத் தழுவினார். பின்னர், சிவனின் அருளாலும், அவரது சகோதரி திலகவதியாரின் பக்தி முயற்சியாலும் மீண்டும் சிவபக்தராக மாறினார். இது பல்லவ மன்னனுக்கு பிடிக்கவில்லை. அப்பரின் சிவபக்தி மக்களிடையே பரவுவதைத் தடுக்க, மன்னன் அவரை சித்திரவதை செய்ய முடிவு செய்தான்.

மன்னன் அப்பரை கொலை செய்ய முடிவு செய்து, அவரை ஒரு பெரிய கல்லுடன் கட்டி, கடலில் எறிய உத்தரவிட்டான். இது ஒரு கொடூரமான தண்டனையாகும், ஏனெனில் கல் அவரை கடலின் அடியில் இழுத்துச் சென்று மூழ்கடித்து விடும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. ஆனால், அப்பர் சிவனை முழு நம்பிக்கையுடன் துதித்தார். அவர், **"நமச்சிவாய வாழ்க"* என்று சிவனின் திருநாமத்தை உச்சரித்தபடி கடலில் எறியப்பட்டார்.

சிவபெருமானின் அருளால், அந்த கல் மிதக்கத் தொடங்கியது! அப்பர் கடலில் மூழ்காமல், அந்த கல்லை ஒரு படகாகப் பயன்படுத்தி கரைக்கு வந்து சேர்ந்தார். இது ஒரு அற்புதமாகக் கருதப்படுகிறது மற்றும் அவரது உறுதியான பக்தியை வெளிப்படுத்துகிறது.

இந்த சம்பவத்தில், அப்பர் தன் உடல் உயிருடன் இருக்கும்போதே சிவனின் அருளால் "சிவலோகத்தின் அமைதியை" உணர்ந்தார். கடலில் கல்லுடன் எறியப்பட்டபோது, அவர் மரணத்தை எதிர்கொள்ளவில்லை; மாறாக, சிவனின் திருநாமத்தைப் பாடி, பிறவி-இறப்பு சுழற்சியின் பயத்தைத் தாண்டினார்.
இறுதியில், அவர் மறைந்தபோது, சிவலோகத்தில் சிவனுடன் இணைந்து "சிவலோக பதவி" என்ற உயர்ந்த நிலையை அடைந்ததாக சைவ சமயம் நம்புகிறது.

சிவலோக பதவி" என்பது சிவலோகத்தில் ஆன்மா அடையும் அமைதி மற்றும் சாந்தியின் நிலை. தேவாரப் பாடல்கள் இந்த இலக்கை அடைவதற்கான பக்தி மார்க்கத்தை (பக்தி வழி) காட்டுகின்றன. திருநாவுக்கரசரின் பாடல்களில், சிவனை வணங்குவதால் ஆன்மா சம்சார துன்பங்களிலிருந்து விடுபட்டு, சிவலோகத்தில் இணைவது தெளிவாக வெளிப்படுகிறது.

திருநாவுக்கரசரின் பாடல்களில் சிவலோக பதவி:

பாடல் உதாரணம் 1:
திருநாவுக்கரசர் பாடிய ஒரு பிரபலமான தேவாரப் பாடல்:
"நமச்சிவாய வாழ்க நாதன் தாள் வாழ்க
இமைப்பொழுதும் என் நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள் வாழ்க"
(பதிகம்: திருச்சிற்றம்பலம்)

பொருள்:
இதில், அப்பர் சிவனின் திருநாமத்தையும் (நமச்சிவாய), அவனது பாதங்களையும் போற்றுகிறார். "என் நெஞ்சில் நீங்காதான்" என்று சிவன் தனது உள்ளத்தில் என்றும் இருப்பதாகக் கூறுகிறார்.

சிவலோக பதவி தொடர்பு:
இந்த பாடல், சிவனை தியானிப்பதால் ஆன்மா உலக துன்பங்களிலிருந்து விடுபட்டு, சிவலோகத்தில் அமைதியை அடையும் என்று குறிப்பிடுகிறது. "நீங்காதான் தாள்" என்பது சிவனுடன் நிரந்தரமாக இணைவதைக் குறிக்கிறது—இதுவே சிவலோக பதவியின் சாரம்.

பாடல் உதாரணம் 2:
"கல்லினால் அடித்திடினும் காயமே ஆயினும்
நல்லெம்மான் நமச்சிவாய என்று நான் சொல்லுவேன்"
(பதிகம்: திருவதிகை வீரட்டம்)

பொருள்:
இது அப்பர் கடலில் கல்லுடன் எறியப்பட்ட சம்பவத்துடன் தொடர்புடையது. "கல்லினால் அடித்தாலும், உடல் துன்பமடைந்தாலும், நான் சிவனின் நாமத்தைச் சொல்வேன்" என்கிறார்.

சிவலோக பதவி தொடர்பு:
இதில், அப்பர் சிவனின் பக்தியால் மரண பயத்தையும், சம்சார துன்பத்தையும் தாண்டி, சிவலோகத்தின் அமைதியை உணர்ந்தார். இந்த உறுதியான பக்தியே அவரை சிவலோக பதவிக்கு தகுதியாக்கியது.

நமச்சிவாய வாழ்க நாதன் தாள் வாழ்க
இமைப்பொழுதும் என் நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள் வாழ்க
கோகழி ஆண்ட குருமணி தன் தாள் வாழ்க
ஆகமம் ஆகிநின்று அண்ணிப்பான் தாள் வாழ்க
ஏகன் அநேகன் இறைவன் அடிவாழ்க

விளக்கம்

நமச்சிவாய வாழ்க. நாதன் திருவடி வாழ்க.
கண்ணிமைக்கும் நேரமும் என் நெஞ்சம் பிரியாதவனுடைய திருவடி வாழ்க.
திருவாவடுதுறை ஆண்டருளும் குருவாகிய மாணிக்கத்தின் திருவடி வாழ்க.
தானே ஆகமமாகி நின்று நமக்கு அருகில் வருபவனுடைய திருவடி வாழ்க.
ஒருவனாகியும் பலவுருக்கொண்டும் இருக்கும் இறைவனின் திருவடி வாழ்க.

புல்லாகிப் பூடாய்ப் புழுவாய் மரமாகிப்
பல் விருகமாகிப் பறவையாய்ப் பாம்பாகிக்
கல்லாய் மனிதராய்ப் பேயாய்க் கணங்களாய்
வல் அசுரர் ஆகி முனிவராய்த் தேவராய்ச்
செல்லாஅ நின்ற இத் தாவர சங்கமத்துள்
எல்லாப் பிறப்பும் பிறந்து இளைத்தேன், எம்பெருமான்

விளக்கம்

புல்லாகவும், சிறு செடிகளாகவும், புழுவாகவும், மரமாகவும், பலவகை மிருகங்களாகவும், பறவைகளாகவும், பாம்பாகவும், கல்லில் வாழும் உயிராகவும், மனிதராகவும், உடல் நீங்கிய பேய்களாகவும், பலதரப்பட்ட கணக்கூட்டங்களாகவும், வலிமை மிகுந்த அசுரர்களாகவும், முனிவராகவும், தேவராகவும் இந்த அசையும் மற்றும் அசையாதவற்றால் ஆன (அண்டம்) முழுதும் சென்று எல்லாப் பிறப்பும் பிறந்து களைத்துவிட்டேன், எம்பெருமானே!

சம்சாரம் என்றால் என்ன?

"சம்சாரம்" (Samsara) என்ற சொல் சமஸ்கிருதத்தில் இருந்து வந்தது, இது தமிழிலும் அதே பொருளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. "சம்சாரம்" என்றால் பிறவி-இறப்பு சுழற்சி அல்லது உலக வாழ்க்கையின் முடிவில்லாத பயணம் என்று பொருள். இது இந்து, சைவ, வைணவ, மற்றும் பௌத்த சமயங்களில் ஒரு மையக் கருத்து.

சம்சாரத்தின் அடிப்படை விளக்கம்:

1. பிறவி-இறப்பு சுழற்சி:
   • ஆன்மாக்கள் தொடர்ந்து பிறந்து, வாழ்ந்து, இறந்து, மீண்டும் பிறக்கின்றன. இது ஒரு முடிவில்லாத சுழற்சி.
   • ஒவ்வொரு பிறவியும் மனிதராகவோ, விலங்காகவோ, அல்லது வேறு உயிரினமாகவோ இருக்கலாம்—இது கர்மத்தைப் பொறுத்தது.
2. கர்மத்தால் இயக்கப்படுதல்:
   • "கர்மம்" (Karma) என்பது ஒருவரின் செயல்களின் விளைவு. நல்ல செயல்கள் நல்ல பிறவியையும், தீய செயல்கள் துன்பமான பிறவியையும் தருகின்றன.
   • இந்த கர்ம வினைகளே ஆன்மாவை சம்சாரத்தில் சிக்க வைக்கின்றன.
3. மாயை (Illusion):
   • சம்சாரம் என்பது உலக ஆசைகள், புலன் இன்பங்கள், மற்றும் தற்காலிக சுகங்களால் நிரம்பியது. இது "மாயை" என்று அழைக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் இவை நிரந்தரமானவை அல்ல.
   • பக்தர்கள் இந்த மாயையை உணர்ந்து, அதைத் தாண்டி மோட்சத்தை நோக்கி செல்ல வேண்டும்.
4. துன்பத்தின் தன்மை:
   • சம்சாரத்தில் பிறப்பு, நோய், முதுமை, இறப்பு போன்ற துன்பங்கள் தவிர்க்க முடியாதவை. இதனால், இது ஒரு "துன்பக் கடல்" என்று உருவகப்படுத்தப்படுகிறது.

---

சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலை:

இந்து சமயத்தில், சம்சாரத்திலிருந்து விடுபடுவதே ஆன்மாவின் இறுதி இலக்கு. இதை "மோட்சம்" (Moksha) அல்லது "வீடு பேறு" என்று அழைப்பர். சைவ சமயத்தில், சிவனின் அருளால் சம்சாரத்தைத் தாண்டி "சிவலோக பதவி" அடைய முடியும்.

• வழிகள்:
  • பக்தி மார்க்கம்: சிவனை வணங்குதல், தேவாரம் பாடுதல்.
  • ஞான மார்க்கம்: மாயையை உணர்ந்து, ஆன்மாவின் உண்மை இயல்பை அறிதல்.
  • கர்ம மார்க்கம்: நல்ல செயல்கள் செய்து கர்ம வினைகளை குறைத்தல். 

---

திருநாவுக்கரசரும் சம்சாரமும்:

திருநாவுக்கரசர் (அப்பர்) தன் தேவாரப் பாடல்களில் சம்சாரத்தின் தன்மையைப் பற்றியும், அதிலிருந்து விடுதலை பெறுவதற்கு சிவபக்தியே வழி என்றும் பாடியுள்ளார்.

உதாரண பாடல்:

"பிறவி என்னும் பிணி தீரப் பெறுவதற்கு
அறவழியே அடியேன் செல்லுவேன்"
(பதிகம்: திருவதிகை)

• பொருள்:
  "பிறவி என்னும் பிணி" என்று அப்பர் சம்சாரத்தை ஒரு நோயாக உருவகப்படுத்துகிறார். அதிலிருந்து விடுதலை பெற, சிவனின் அறவழியை (பக்தி) பின்பற்றுவதாகக் கூறுகிறார்.
• சம்சார தொடர்பு:
  இதில், பிறவி-இறப்பு சுழற்சியை ஒரு துன்பமாகக் குறிப்பிடுகிறார். சிவனை வணங்குவதால், இந்த "பிணி" தீர்ந்து, ஆன்மா சிவலோகத்தில் அமைதியை அடையும்.

கடல் சம்பவத்துடன் தொடர்பு:

• அப்பர் கடலில் கல்லுடன் எறியப்பட்டபோது, சம்சாரத்தின் மிகப்பெரிய துன்பமான மரணத்தை எதிர்கொண்டார்.
• ஆனால், "நமச்சிவாய" என்று சிவனை துதித்ததால், அவர் சம்சார பயத்தைத் தாண்டி, சிவனின் அருளை உணர்ந்தார்.
• இது சம்சாரத்திலிருந்து விடுபட்டு, சிவலோக பதவியை நோக்கி செல்லும் ஒரு அடையாளமாகும்.

---

உதாரணம்:

• சம்சாரத்தில் ஒரு மனிதன்:
  ஒரு மனிதன் பணம், புகழ், சுகங்களைத் தேடி வாழ்கிறான். ஆனால், அவன் இறக்கும்போது, கர்மத்தால் மீண்டும் பிறக்கிறான்—ஒரு வேளை துன்பமான பிறவியாக. இது சம்சாரம்.
• சிவலோக பதவி அடைந்தவன்:
  அப்பரைப் போல, சிவனை வணங்கி, கர்ம வினைகளை எரித்து, சம்சாரத்தைத் தாண்டி, சிவலோகத்தில் சிவனுடன் இணைகிறான். இதுவே "சிவலோக பதவி".

---

சம்சாரம் vs சிவலோக பதவி

சம்சாரம்	சிவலோக பதவி
பிறவி-இறப்பு சுழற்சி	சுழற்சியிலிருந்து விடுதலை
துன்பம், மாயை, ஆசைகள்	அமைதி, சாந்தி, ஆனந்தம்
கர்மத்தால் பிணைக்கப்பட்டது	சிவனின் அருளால் விடுவிக்கப்பட்டது
உலக வாழ்க்கையின் தற்காலிக இன்பங்கள்	நிரந்தரமான தெய்வீக நிலை

"சம்சாரம்" என்பது ஆன்மாவை துன்பத்தில் சிக்க வைக்கும் பிறவி-இறப்பு சுழற்சி. திருநாவுக்கரசரின் தேவாரப் பாடல்கள், சிவனை வணங்குவதால் இந்த சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலை பெற்று, "சிவலோக பதவி"யை—அதாவது, சிவலோகத்தில் அமைதியையும் சாந்தியையும் அடையும் நிலையை—அடையலாம் என்று காட்டுகின்றன.